|
1. |
|
|
|
|
2. |
|
|
|
|
Για όσα με διδάξαν και αυτά με δίχασαν
Για όλους τους κανόνες τους σκληρούς
Για όλα τα εμπόδια που ‘ρθαν και με νίκησαν
Μα μ’ έβγαλαν σε δρόμους φωτεινούς
Και να ‘μαι ακόμα περπατώ παραμύθι μου σου τραγουδάω
Και να ‘μαι ακόμα τριγυρνώ τι κι αν ο λύκος είν’ εδώ
Κι όλα αυτά που είδα πίσω πως με κράτησαν
Ξοδεμένοι δήθεν κι ειδικοί
Έγινα μικρή πολύ γι’ αυτό και γλίστρησα
Απ’ τη χαραμάδα μια ζωή θα βγει
|
|
3. |
|
|
|
|
Πικρολέμονο στα χείλη Για να μείνουμε δυο φίλοι
Ω, δενδρολίβανο, κανέλλα Ω, μίλα μου και χαμογέλα
Με γαρύφαλλο και μέντα Λέμε και καμιά κουβέντα
Ω, δενδρολίβανο, κανέλλα Ω, μίλα μου και χαμογέλα
Καραπιπερίμ σεκέρι Θα σε πάρω απ’ το χέρι
Ω, μοσχολέμονο στα στήθια Ω, ίσως μ’ αγαπάς στ’ αλήθεια
|
|
4. |
|
|
|
|
Σαν έρθει η μέρα, σαν έρθει η νύχτα, ρόδο μου, κλαίω και για σένα λέω
Σαν μοσχοβολάς δάχτυλα τρυπάς
κι όλο σε μυρίζω μα να μη σ’ αγγίζω θες,
ρόδο μου, κλαίω και για σένα λέω
Πες μου όλες τις χαρές μου πώς τις κρύβεις μέσα εκεί;
Κι όλο τ’ άρωμα σου μόνο να ‘χω και το χέρι ας κοπεί
Κι όταν φυσάει μα και το Μάη
ρόδο μου, κλαίω και για σένα λέω
Σαν μοσχοβολάς πέταλα σκορπάς
κι όλο σε μυρίζω
μα να μη σ’ αγγίζω θες ρόδο μου κλαίω και για σένα λέω
|
|
5. |
|
|
|
|
Μ’ ακούμπησες στο χάρτη σου πάνω σε σταυροδρόμι
Πιστά με συμβουλεύτηκες για πού θε να τραβήξεις
Γονάτισες στην άσφαλτο να ορίσεις την πορεία
Μελαχρινό μου δύστυχο δε σου ‘πα την αλήθεια
Με πήρες για πυξίδα σου μα τούτη η πυξίδα
Από καιρό έχει πάνω της βελόνα χαλασμένη
Κοίταζες να βρεις το Βορρά μα πάντα αλλού σε πήγα
Όπου κι αν είχαμε βρεθεί έδειχνα την Ανατολή
Κι αν μ’ έσπασες κι αν μ’ έβγαλες απ’ το ζεστό λαιμό σου
Μάθε το παλικάρι μου τώρα μες τα σκοτάδια
Αν διάλεγα θα το ‘θελα σωστά να σ’ οδηγήσω
Μακάρι να ‘χει γυρισμό να σε γυρίσει πίσω
|
|
6. |
|
|
|
|
Κάθησα και μέτρησα
πώς τα χρόνια κέντρισα
στης ζωής το δέντρο
και χειμώνας σάρωσε
της καρδιάς το κέντρο
Εσύ ριζώνεις να σταθείς
κι αέρας σε φυσάει
Μα όσο λυγίζουν τα κλαδιά
κανένα τους δεν σπάει
Κάθησα και μέτρησα πόσο γκρίζο έριξα
στ’ ουρανού το χρώμα και χειμώνας
σάρωσε της καρδιάς το χώμα
|
|
7. |
|
|
|
|
Τώρα φοβάμαι πώς να μιλώ
πιότερο μη σ’ ερωτευθώ και πιότερο πονέσω
Του φεγγαριού το στάλαγμα σαν πλέκει με το δάκρυ
Μύρια καλά μύρια κακά που εγώ τα λέω αγάπη
Κι όταν του ήλιου τα σπαθιά σπαθί θεού ζυγώσουν
μάχη τρανή σαν έρωτα στα σύννεφα θα δώσουν
Και ‘κείνα απ’ τον πόνο τους βρέχουν βροχή το χώμα
Να βγει ανθός να βγει καρπός που δεν τον ξέρω ακόμα
Λένε πως είναι έμορφος σαν μάνα που θηλάζει
Μα σαν θα μείνει απότιστος σκληρά αγκάθια βγάζει
Τον λένε έρωτα βαθύ, βαθύ σαν το σκοτάδι
Που συναντάνε οι νεκροί σαν φτάσουνε στον Άδη
Κι αν ξεραθεί ο έρωτας, έρωτας άλλος βγαίνει
Να ‘χεις για κάτι να πονείς η γης να ομορφαίνει
Γεμάτος άνθη κόκκινα κι εγώ γεμάτη πόνο
που αγάπησα με την ψυχή κι όλο το μετανιώνω
|
|
8. |
|
|
|
|
Μια μάγισσα με κοίταξε μια άγρια γυναίκα
και ένιωσα πως με διάβαζε χωρίς να πει κουβέντα
Σε ξέρω από τα παλιά, μου είπε και γελούσε χρόνια α
πείρως μακρινά σαν να τα ξαναζούσε
Ήσουν μου είπε μάγισσα δικό μου μαθητούδι
του έρωτα μέγας εχθρός και των πληγών του ο γιατρός
Ψυχές πολλές εγιάτρεψες μα έχασες τη δική σου
γιατί δεν κοίταξες φτωχή να ζήσεις τη ζωή σου
Και τώρα να ‘σαι πάλι εδώ στέκεσαι σαν χαμένη
χωρίς να ξέρεις ποια ήσουνα και τόσο λαβωμένη
Τον έρωτα που γιάτρευες αντίπαλο τον βρήκες
γιατί εκείνος έβλεπε τις γιατρειές σαν ήττες
Σκληρά λοιπόν σε πολεμά κρυφά σε κυνηγάει
και σε πληγώνει όπου βρει κι η αγκαλιά πονάει
Ήρθα εδώ για να σε βρω τα μάγια να σου λύσω
και να σου δώσω τώρα πια τη δύναμη σου πίσω
Θα σου γιατρέψω τις πληγές που σ’ άφησε η μάχη
φίλος σου πια ο έρωτας κι εσύ ποτέ μονάχη
|
|
9. |
|
|
|
|
Δίψασα για γλυκό φιλί κι ήρθα στη γειτονιά σου, καημέ μου,
κι ήρθα στη γειτονιά σου
ν’ ανοίξεις το παράθυρο να μπω στην αγκαλιά σου, καημέ μου,
να μπω στην αγκαλιά σου
Ωχ, να μείνω, που ‘χω ζάλη σαν σε δω χαρά μεγάλη
Ωχ, να μείνω, που ‘χω εσένα κι αγαπώ όσο κανέναν
Να χάνομαι, να ρίχνομαι μες στα λυτά μαλλιά σου, καημέ μου,
μες στα λυτά μαλλιά σου
Να καρτερώ, να πνίγομαι απ’ τα γλυκά φιλιά σου, καημέ μου,
απ’ τα γλυκά φιλιά σου
|
